Lubię Włochy. Prawdziwe włoskie gelato prawie doprowadzają mnie do ekstazy. O kawie nie wspomnę. I pizza sprzedawana na kawałki... Uwielbiam ten klimat, widok dojrzewających w słońcu cytryn i oliwek. Wiele bym dała, by znów tam pojechać, usiąść przy stoliku przed restauracją w Orvieto i raczyć się sznyclem saltimbocca. Być może właśnie dla rozbudzenia moich wspomnień dostałam taki a nie inny prezent imieninowy - książkę kucharską poświęconą kuchni włoskiej. Prezent jak najbardziej trafiony! A oprócz przepisów są też opisy poszczególnych regionów i najczęściej używanych produktów. Aż żal nie skorzystać!
Nabrałam ochoty, by wypróbować po kolei wszystkie przepisy - jak Julie Powell w filmie "Julie & Julia". Ale przeglądając książkę napotkałam tu i tam na cacka, których w pospolitej Biedronce nie uświadczysz. BYĆ MOŻE gdzieś w mieście znalazłabym takie osobistości jak czerwony snapper, dolcelatte lub tahimi - ale gdzież bym miała tego szukać?
W takim razie wypróbuję tyle ile się da. I nie codziennie, bo by mi w domu zwariowali i jeszcze zaczęli gadać po włosku! Niby fajnie, ale ja sama tak ledwo, ledwo - dopiero się uczę. Albo gorzej, tak by zasmakowało, że tradycyjna biała parzona czy pomidorowa z ryżem zostałyby bezapelacyjnie wykreślone z menu naszej domowej stołówki. Ma być różnorodnie i tyle.
Zacznę klasycznie: od pizzy, a raczej od pizzy w wersji mini, czyli takiej na dwa chapsy. Everybody loves pizza! I tutaj już wprowadzam niestety pewne zmiany, bo nie posiadam (i jakże nad tym ubolewam) w swojej spiżarni pancetty. Zamiast tego dołożę inny mięsny element: krakowską suchą. A potem siup! do piekarnika, 15 minut i... gotowe!
Papryka, passata, chorizo, mozarella, gouda i włoskie zioła, a wszystko na cieście według tradycyjnego przepisu - to nie mogło się nie udać! Zatem: zamknąć proszę te rozdziawione paszcze, łapać za widelce (chyba, że kto woli powszechnie znaną średniowieczną metodę ręczną) i wcinać, wcinać, wcinać! Bon appetit!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz